Na wzgórzu Kapitolińskim, pomiędzy Pałacami Kapitolińskimi a Ołtarzem Ojczyzny, wznosi się niewielki kościół Matki Boskiej Ołtarza niebiańskiego, jeden z kościołów tytularnych, zwany przez Włochów Santa Maria in Aracoeli. Na górę prowadzą imponujące, strome schody. Obecna zabudowa postawiona została w XIII wieku, na miejscu antycznej świątyni Junony Monety i kompleksu budowli z początków Chrześcijaństwa, stworzonego w tym miejscu dla greckich mnichów. do dnia dzisiejszego miejsce to poświęcone jest Senatowi i Ludowi Rzymskiemu (Senatus Populusque Romanus). Projekt budowli przypisuje się toskańskiemu architektowi i rzeźbiarzowi Arnolfo di Cambio (jego najważniejszym dziełem w Rzymie jest posąg św. Piotra w Bazylice Watykańskiej).
Nazwa miejsca wiąże się z lokalną legendą, według której cesarz Oktawian August, dowiedziawszy się, że senat chce ogłosić go bogiem, wezwał do siebie wieszczkę przepowiadającą przyszłość, Sybillę Tyburtyńską. Kobieta miała wyszeptać mu do ucha, że już niedługo na świat przyjdzie prawdziwy, jedyny Król. Oktawian miał w swojej wizji zobaczyć rozstępujące się niebiosa i Matkę Boską z Dzieciątkiem. W miejscu swego niesamowitego widzenia podobno wzniósł ołtarz, po którym jednak nie został żaden ślad. Zdaniem historyków religii, legenda ta pochodzi z okresu wczesnego Średniowiecza, kiedy popularny był pogląd, że cesarstwo rzymskie powstało, aby możliwe było szerzenie się wiary Chrześcijańskiej.
Surowa, średniowieczna fasada prowadzi nas do wnętrza, które, jak w przypadku większości kościołów rzymskich, nagromadziło przez wieki dzieła sztuki z rożnych epok. Posadzka wykonana przez rodzinę Cosmatich jest tu niezwykle skromna, kontrastuje z bogatym plafonem, pięknym, drewnianym sufitem, który zawiera scenki z bitwy pod Lepanto. Największym zabytkiem architektonicznym wewnątrz świątyni są 22 antyczne kolumny, dzielące przestrzeń na trzy nawy. Pochodzą one z niezachowanych, okolicznych budowli z czasów Imperium. Tuż przy wejściu znaleźć można interesujący nagrobek Giovanniego Crivellego autorstwa Donatella. W pierwszej kaplicy po prawej freski z obrazami z życia św. Bernarda ze Sieny (1486) wykonane przez Pinturicchio, przedstawiciela umbryjskiej szkoły malarskiej.
Nad ołtarzem głównym wznosi się cudowny obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, pochodzący z X wieku. Według powszechnie krążącej opinii modlitwy mieszkańców w tym miejscu miały ochronić ich przed epidemią dżumy w 1338 roku.
Na sklepieniu prezbiterium widnieją freski autorstwa Nicoli Martinellego, przedstawiające Dziewicę między muzykującymi aniołami. W ostatniej kaplicy, tuż za ołtarzem znajduje się kopia skradzionej w 1994 figurki Santo Bambino, Dzieciątka Jezus. XV-wieczna drewniana rzeźba czczona była w całym Rzymie. Tradycja głosi, że wykonano ją z drzewa oliwnego z Ogrójca. W Wigilię Bożego Narodzenia na 124 schodach prowadzących do świątyni mieszkańcy Wiecznego Miasta gromadzą się tłumnie, zapalają świece i wspólnie modlą się oczekując wybicia północy. Po północy rozpoczyna się radosna część ceremonii, podczas której figurka Santo Bambino wystawiana jest na widok publiczny.
