Poza siedmioma wzgórzami wiecznego miasta, na północnym wschodzie od centrum, znajduje się ósme, strome wzniesienie, górujące nad dwoma wielkimi placami miasta: piazza di Spagna (z najsłynniejszymi schodami Europy) i piazza del Popolo (popolo w języku włoskim oznacza zarówno lud jak i topole).
Pincio (Mons Pincius) już w starożytności znalazło się w obszarze miejskich murów, zbudowanych za panowania cesarza Aureliana (270-273 n.e.). Wiele bogatych rodzin posiadało tu swe wille, w tym szanowany ród Pincii, od którego miejsce to przejęło później swą nazwę. Starożytni Rzymianie zwali to miejsce Collis Hortulorum – wzgórzem ogrodów.

Charakter wzniesienia, jaki możemy podziwiać dzisiaj, stworzony został przez Giuseppe Valadier‘a, architekta francuskiego pochodzenia, któremu powierzono prace nad przebudową urbanistyczną Pincio w latach 1809-1814.

Tuż nad schodami hiszpańskimi wznosi się XVI-wieczny kościół Santissima Trinità dei Monti (Najświętszej Trójcy Świętej), zbudowany według projektu Carla Maderny (fasadę zaprojektował Giacomo della Porta). Fundatorami byli francuscy królowie: Ludwik XII i Karol VIII. Dziś niewielu turystów pamięta, że zarówno schody, jak i świątynia wspierane były przez wspólnotę francuską, związaną z miastem. Przyjęte w nazwie odniesienie do Hiszpanii wzięło się od sąsiedztwa hiszpańskiej ambasady. Po dziś dzień jest to jednak główne centrum francuskiego życia kulturalnego i religijnego w Rzymie.

Sam kościół jest jednym z najciekawszych przykładów sztuki manierystycznej w mieście. W środku znajdują się freski uczniów genialnego Michała Anioła. Tu pracowali między innymi Cesare Nebbia, Michele Alberti i bracia Zuccari. Niestety turystom nie udostępnia się do zwiedzania zabytkowej części klasztoru, która ponoć obfituje w znakomite dzieła sztuki.

Idąc dalej przez wzgórze dochodzi się do imponująco pięknego palazzo zwanego Villa Medici.

Według legendy, to tu, w niegdyś istniejących ogrodach Lucullusa, w 48 roku n.e zamordowano Valerię Messalinę, cesarzową rzymską, trzecią żonę Klaudiusza. Współczesny pałac powstał w wyniku przebudowy wcześniejszego budynku, zwanego Palazzo Crenscenzi. Dokonał tego architekt Annibale Lippi, na zlecenie kardynała Giovanniego Ricci da Montepulciano.
W 1576 roku pałac odkupił kardynał Ferdinando de Medici, członek najsłynniejszej floreckiej rodziny. Odtąd budynek przejął swą współczesną nazwę. W 1804 roku, na życzenie króla Ludwika XIV miejsce przekształcono w Akademię Francuską, która wspierała terminujących w Rzymie francuskich artystów. Budynek sprawuje tę funkcję do dziś. Wnętrze można zwiedzać po zakupieniu biletu na wystawy czasowe.

Naprzeciw pałacu stoi fontanna z umocowaną pośrodku kulą armatnią. Według tradycji, szwedzka królowa Krystyna, próbowała swych sił strzeleckich w zamku św. Anioła pod Watykanem. Jej nieumiejętne obchodzenie się z bronią spowodowało wystrzał, który doleciał aż na Pincio, powodując szkody w fasadzie zabytkowego pałacu.

Idąc dalej, w stronę piazza del Popolo, natrafia się na alejkę poświęconą uznanemu w Rzymie poecie… Adamowi Mickiewiczowi. Dla chętnych zagłębienia się w tę obopólną miłość, artysty i miasta, zachęcam do lektury książki pt. Rzym Mickiewicza. Poeta nad Tybrem 1829-1831, autorstwa Andrzeja Litwornii. Na końcu ulicy znajduje się park figur i taras widokowy wznoszący się ponad piazza del Popolo. Jest to jeden z najlepszych punktów widokowych na północną stronę miasta. Polecam udać się tam późnym popołudniem lub pod wieczór, kiedy złote promienie słońca odbijają się w monumentalnych kopułach kościołów wiecznego miasta. Z tego miejsca szybko i łatwo można dostać się na płytę placu. Wystarczy przejść przez urokliwe alejki miejskiego parku, kierując się ciągle w dół.